Mały stres. Właściwie nie taki mały. Zazwyczaj mi towarzyszy, ale już się przyzwyczaiłem do jego obecności. W zasadzie jestem przygotowany (wydawałoby się, że mam odpowiednią wiedzę i doświadczenie, a także prezentację, materiały i przede wszystkim wiem, co chcę powiedzieć), ale nigdy nie wiem kogo spotkam, jakie będą pytania i dyskusje, czy moje doświadczenie i wiedza będą wystarczające do poziomu grupy.

I wtedy wchodzę na salę. Pierwsze spojrzenie na uczestników. Zawodowcy. Głęboki wdech i zaczynamy.

Trenerem być

Moja współpraca z firmą Sages zaczęła się w listopadzie 2021 roku. Od tamtego momentu spędziłem na sali szkoleniowej w sumie 41 dni, co daje ponad 320 godzin warsztatów. Czy to dużo? Pewnie nie, ale wystarczyło mi, żeby określić czy to jest dla mnie wartościowe. W zasadzie prowadzenie technicznych warsztatów i dzielenie się wiedzą było moim „marzeniem” od kiedy sam w takich warsztatach uczestniczyłem. Pamiętam, że warsztaty, które mnie zainspirowały prowadził wówczas Tomek Sułkowski - zaraziłem się od niego pasją i postawiłem sobie cel, do którego przez następne lata dążyłem.

Nie każdy może być trenerem. Jestem zdania, że nie wystarczy tylko posiadanie odpowiedniej wiedzy technicznej. Tak samo jak nie każdy może być liderem w zespole. Pomimo, że segment techniczny musi być opanowany prawie do perfekcji, to najważniejsze są inne cechy, w które trzeba inwestować. Najważniejsza jest chyba komunikacja i elastyczność.

Pierwsze 7 sekund

Od czego by tu zacząć. Przyglądają się i czekają na mój pierwszy krok. Już wiem, że to najtrudniejszy moment - muszę pokazać, że mogą mi zaufać, że znam się na swojej pracy a tematy, które będziemy poruszać nie są mi obce. Może jakiś suchy żart prowadzącego na początek, small talk - tylko najpierw muszę ich wyczuć, poznać.

W głowie aż kręci się od możliwych dróg, którymi mogę pójść. W większości przypadków na szczęście pozycja firmy Sages na rynku działa korzystnie na pierwsze wrażenie. Istnieją na rynku od wielu lat. Robią naprawdę świetne rzeczy.

Uśmiecham się i zaczynam.

Ponoć pierwsze sekundy są najważniejsze i jednocześnie najtrudniejsze. Pierwsze wrażenie łatwo zepsuć i trudno naprawić. W pierwszych sekundach musimy przekonać do siebie grupę, zaprezentować się jako ktoś, kogo warto będzie słuchać przez najbliższe kilka dni. Osobiście nigdy nie zaczynam od technicznych aspektów. Nie chcę wyjść na kogoś przemądrzałego. Wolę, żeby grupa zobaczyła we mnie normalnego człowieka, z którym można ciekawie podyskutować i który ma coś ważnego do przekazania.

Ot taki Mateusz. Kumpel, który chętnie podzieli się swoim doświadczeniem i wiedzą.

Pójść na żywioł

Warsztaty, które trwają kilka dni są bardzo wyczerpujące. Nie tylko dla mnie. To bardzo intensywny czas, podczas którego przedstawiamy nieznane słuchaczom obszary świata IT. Bardzo często zdarza się, że słyszę od uczestników pod koniec takiego wydarzenia, że głowa puchnie, że ilość wiedzy była ogromna a czas krótki. Kluczowe są przerwy, żarty i nieustanne udzielanie wsparcia. Wsparcie to również elastyczność, umiejętność dostosowywania się do potrzeb grupy. Otwartość na dyskusje, pytania i zmiany. Grupy niejednokrotnie są bardzo nierówne, jeśli chodzi o poziom doświadczenia. Zdarzyło mi się trafić na profesjonalistów z wieloletnim doświadczeniem wśród których były osoby, które nigdy nie napisały ani jednej linijki kodu. Praca z taką grupą jest bardzo trudna - trzeba znaleźć złoty środek.

Po tych kilkuset godzinach jestem przekonany, że receptą na sukces jest zaangażowanie, otwartość na potrzeby grupy i elastyczność. Nie ma potrzeby chełpić się wiedzą, trzeba szczerze przyznawać się do błędów, ale umieć je też naprawiać. Z technicznej strony natomiast dodam, że zadania powinny być maksymalnie proste i pokazujące duże spektrum możliwości użycia. Świetnie spisują się sesje live codingu przed zadaniem. Naturalność pisania ma tutaj dużo zalet, po kilku pierwszych szkoleniach postanowiłem iść na żywioł i rozwiązywać problemy „bez wsparcia” w postaci uprzednio przygotowanych rozwiązań - po prostu idę na żywioł. Wymagało to ode mnie sporo odwagi. Obawy, że uczestnicy zaproponują napisanie czegoś, czego nie będę potrafił wykonać były ogromne, ale warto było się złamać. Pisząc kod na żywo jestem w stanie pokazać rzeczy, o których mógłbym zapomnieć (lub specjalnie je pominąć), gdybym miał przygotowane przykłady wcześniej.

Zdalnie czy stacjonarnie?

Większość prowadzonych przeze mnie warsztatów realizowana była w trybie stacjonarnym. Taką formę wolę. Pomimo, że wymaga ona ode mnie dużo więcej wysiłku niż forma zdalna. Na miejscu, kiedy wszyscy są ze mną - widzę kto pracuje, zauważam kiedy kogoś „gubię”, mogę reagować na nowe pomysły, dyskusje i problemy. Można powiedzieć, że mam dużo większą kontrolę.

Jeśli mam być szczery - otworzenie się zawsze dużo mnie kosztuje, ale jest to dla mnie forma pracy nad sobą, nad swoimi umiejętnościami, walki z własnymi słabościami.

Forma zdalna ma same wady i jedną zaletę, a mianowicie - nie muszę nigdzie wyjeżdżać. ;) Osobiście nie przepadam za formą zdalną - brakuje tego pierwiastka porozumienia, który można znaleźć w szkoleniach stacjonarnych. Chociaż, paradoksalnie, na początku myślałem, że będzie dla mnie dużo ciekawsza.

Warto przeczytać w tym temacie

Richard Feynman

Pan raczy żartować, Panie Feynman?

Kup

poprzez

Ostatnie minuty

Na ekranie pojawia się ostatni slajd, który w zasadzie powinien być wstępem do nowych wyzwań i projektów, a na nim hasło: Dziękuję za uwagę i kontakt do mnie. W tym momencie już wiem, że dla mnie przyszedł czas na podsumowanie. Dostanę feedback, który już niejednokrotnie powiedział mi co warto poprawić, co działa, a co nie. Za niego dziękuję. W oczach uczestników widzę czy warsztaty były w porządku, czy raczej stracili czas. Na szczęście częściej jestem w tej pierwszej sytuacji.

Polubiłem ich. Mnóstwo wartościowych, głodnych doświadczeń i wiedzy nowych osób. Ludzi, którzy inspirują do dalszego działania i dają dodatkowe pokłady energii, aby robić to dalej i lepiej.

Podsumowanie

Rok 2022 był wyjątkowy dla mnie pod względem prowadzenia warsztatów. Było ich całkiem sporo i dały mi dużo satysfakcji. Poznałem kulturę organizacyjną wielkich i małych firm. Przede wszystkim poznałem ponad 100 wartościowych specjalistów, którym mogłem pomóc podnieść ich kwalifikacje. Sam nauczyłem się bardzo dużo i mam nadzieję, że to początek tej przygody.

Rok 2022 zakończyłem na Politechnice Warszawskiego jako wykładowca. Czy to będzie dla mnie nowy kierunek? Nie wiem jeszcze, wiem natomiast, że dzielenie się wiedzą to ogromny boost do rozwoju.

PS. Cytaty to fragmenty feedbacku, który otrzymałem po warsztatach. :)