Czytając opis książki stwierdziłem, że to będzie najnudniejsza pozycja jaką wziąłem do ręki w ostatnich kilku latach. Dobieranie książek do czytania zazwyczaj jest u mnie losowe, ale ta książka została mi polecona. I się nie zawiodłem… jest świetna.

Hyperion to historia o podróży. Autor napisał powieść, która zbudowana jest wokół kultu dość okrutnego boga władającego czasem. Każdy z głównych bohaterów natknął się w swoim życiu na tę istotę i teraz razem pielgrzymują do jej świątyni. Pisze istotę, bo w zasadzie jest to bóg, którego trudno określić ludzkim.

Powieść składa się z kilku opowieści. Każda opowieść jest na pozór niezależna, ale z czasem jesteśmy w stanie dostrzec łączące je motywy i dość złożoną intrygę polityczną, która powoli wyrasta przed nami. Wszystkie opowieści trzymają w napięciu, pozwalają nam zrozumieć motywy bohaterów i polubić ich / lub „znielubić”.

Książka jest dość brutalna. Nie mam na myśli tylko fizycznej formy brutalności, ale również tę słowną. Niektóre zdania zostały powiedziane bardzo dosadnie. Za to też ją polubiłem. Bez owijania w bawełnę - prosto - tak jak jest.

Świat Hyperiona był dla mnie magiczny. Co prawda, nie było tam jednorożców czy czarodziejów, ale jego złożoność mnie poruszyła. Raczej jest to świat okrutny, brudny, opisujący durnotę ludzi, ale też pokazujący jak wiele uczuć potrafi nami targać i jak wiele jesteśmy w stanie znieść dla innych lub dla zaspokojenia własnych marzeń.

Jedynym elementem, do którego mógłbym się przyczepić, jest zakończenie książki. W moim odczuciu zostało po prostu urwane. Opowieść się nie zakończyła. Nie wiem czy to świadomy zabieg, który ma zmusić czytelnika do sięgnięcia po drugi tom (tak są kolejne części), czy też świadomy zabieg, który miał pobudzić czytelnika do myślenia.

Polecam tę książkę. Jest to zdecydowanie jedna z lepszych powieści science fiction, jaką zdarzyło mi się trzymać w rękach.